طبق روایات شاهنامه فردوسی، آغاز فرش­بافی، رشتن و بافتن به زمان تهمورث یعنی زمان پیشدادیان باز می­گردد. در تاریخ طبری از فرش­هایی که با مو و پشم حیوانات در این دوره بافته شده سخن رفته است.

در تاریخ طبری هم از فرش هایی که با مو و پشم حیوانات در این دوره بافته شده سخن رفته است.

اما قدیمی­ترین نشانه از هنر قالیبافی به عصر مفرغ باز می­گردد این نشانه یک کارد قالیبافی است که از گورهای عهد مفرغ ترکمنستان و شمال ایران یافت شده است. در شهر سوخته (دشت سیستان ـ جنوب شرقی ایران) نیز فرش­های حصیری و پارچه و ابزارهای بافندگی به دست آمده که متعلق به ۲۸۰۰-۲۵۰۰ پیش از میلاد است. در دوره هخامنـشیان، به نقل از گزنفون، شهر کهن ساردیس به قالیـ­های گره­باف خود فخر می­کرده که به نقش­های حاشیه و هیکل­های مردان آراسته بوده است.

اما بر اساس آنچه در ویکی پدیا ثبت شده است ، قدیمی ترین نمونه قالی ایرانی که یافته شده قالیچه ای است با نقوش اصیل هخامنشی که در گور یخ زده یکی از فرمانروایان سکایی در دره پازیریک در ۸۰ کیلومتری مغولستان بیرونی پیدا شده وقالی پازیریک نامیده می شود.پژوهشگران این قالی را از دست بافت های پارت ها یا مادها می دانند.

قالی ایرانی از دیرباز معروف و مورد استفاده بوده ،گزنفون تاریخ‌نگار یونانی در کتاب سیرت کوروش می‌نویسد: ایرانیان برای این‌که بسترشان نرم باشد قالیچه زیر بستر خود می‌گسترند.

سالنامه چینی سوئی سو در دوره ساسانی از فرش پشمی ایران به عنوان کالای وارداتی به چین نام می برد. فرش معروف بهارستان در کاخ تیسفون نیزه به خاطر شکوهش بارتاب گسترده ای در ادبیات اسلامی داشته است.