پوسچر به عنوان یک وضعیت یا شرایط بدنی تعریف می شود و به کنترل قسمت های مختلف بدن برای انجام یک فعالیت خاص، مرتبط است. لیگامان، فاسیا، استخوان و مفاصل، ساختارهای ثابتی هستند که بدن را حمایت می کنند؛ در مقابل عضلات و اتصالات تاندونی، ساختارهای دینامیکی هستند که بدن را در یک پوسچر خاص حفظ کرده یا باعث تغییر پوسچر می شوند. جاذبه، نقش مهمی را در حفظ پوسچر مستقیم بدن، بازی می کند. خطوط جاذبه ای به صورت طبیعی از انحناهای فیزیولوژیک (ساختمانی) ستون مهره ای، عبور کرده و باعث ایجاد تعادل می گردند. اگر وزن در یک منطقه از خط جاذبه دور شود، نگه دارنده ستون فقرات باعث ایجاد تعادل مجدد می گردد. برای تحمل وزن، مفصل باید ثابت یا در تعادل باشد و مجموع خطوط جاذبه باید کاملاً از طریق محور چرخش پایین آمده یا نیرویی برای خنثی کردن نیروی جاذبه وجود داشته باشد. در بدن، خنثی کننده ها، عضلات یا ساختارهای ثابت می باشند. پوسچر مستقیم معمولاً شامل نوسان قدامی – خلفی بدن در حدود 4 سانتی متر است.

درد مربوط به پوسچر ضعیف

نقص پوسچرال: پوسچر از راستای طبیعی منحرف شده ولی درد ساختاری محدود کننده به دنبال استرس های مکانیکی، وجود ندارد و درد طی یک دوره طولانی مدت با فعالیت بر طرف می گردد. انعطاف پذیری و قدرت عضلانی هستند.

اختلال پوسچرال: کوتاه شدگی و ضعف عضلانی به علت پوسچر غلط طولانی مدت، باعث انقباض و اسپاسم می شود.

عادت های پوسچرال: انعطاف پذیری و قدرت عضلات، دو فاکتور ضروری بعد از ضربه یا جراحی هستند. عادت های پوسچرال خوب، برای جلوگیری از استرس غیر طبیعی روی صفحه رشد استخوانی و تغییرات تطابقی در عضلات و بافت های نرم، مهم هستند.

انواع پوسچرها

پوسچر استاتیک: بدن و اجزای آن در یک راستا قرار گرفته و در حالت ثابتی نگه داشته شده اند؛ مانند حالت دراز کشیده یا ایستاده. کنترل پوسچر استاتیک، حفظ یک پوسچر خاص در برابر جاذبه است.

پوسچر دینامیک: حرکت بدن و اجزایش، شامل راه رفتن، دویدن، پریدن، پرتاب کردن، و بلند کردن است. پوسچر دینامیک شامل حفظ ثبات، هنگام انجام حرکات است. انسان از توانایی تنظیم و کنترل مجدد قسمت های مختلف بدن، برای تشکیل پوسچرهای متنوع تر مثل ایستادن روی یک پا، ایستادن مستقیم، نشستن، خوابیدن دو زانو برخوردار است و حفظ وضعیت مستقیم دوطرفه مشکل خواهد بود. این قضیه به انسان اجازه می دهد تا از اندام فوقانی اش برای وظایف بزرگ و کوچک استفاده نماید. پوسچر مستقیم، فعالیت قلب را افزایش داده، استرس روی ستون مهره ای، لگن و اندام های تحتانی زیاد شده و ثبات کاهش می یابد. مرکز ثقل انسان در جلوی دومین مهره ی خاجی ، S2، قرار گرفته و تا حدی از سطح اتکاء فاصله دارد. برای حفظ پوسچر مستقیم استاتیک، انرژی خیلی کمی مصرف می شود. استخوان ها، مفاصل و لیگامان ها نیروی گشتاوری بزرگ ایجاد کرده که جاذبه را خنثی نموده و تغییرات متوالی وضعیت بدن، به بهبود گردش خون کمک می کند.

کنترل پوسچر

توانایی شخص برای حفظ ثبات قسمت های مختلف بدن، واکنش به نیروهایی است که تعداد ساختاری بدن را تهدید می کنند. سیستم عصبی مرکزی برای حفظ تعادل بدن، توانایی واکنش به همه ی این درون دادها را با برون دادهای مناسب دارد. سیستم عضلانی- اسکلتی باید دامنه حرکتی مناسب را که مورد نیاز فعالیت و کارهای خاص است، داشته باشد. عضله باید به سرعت ها و نیروهای مناسب، واکنش نشان دهد. سیستم عصبی مرکزی اطلاعات را از همه سیستم ها گرفته و عمل می کند. این سیستم باید اطلاعات را از گیرنده های مربوط به وضعیت بدن در فضا، دریافت نماید. وقتی درون دادها به دنبال کاهش حس در اندام های تحتانی، در شرایط کاهش وزن، تغییر کرده یا حذف می شوند، سیستم کنترلی باید به اطلاعات ناکامل یا ناقص واکنش نشان داده و پوسچر شخص اصلاح شود. – پوسچر طبیعی – ایستاده.

پوسچر نشسته با ساپورت استخوان نشیمن گاهی (تایپ کردن): بدون تکیه به پشتی صندلی، لگن در پوسچر متعادل قرار می گیرد. عضله ذوزنقه ای (تراپزیوس) برای ثبات ستون مهره ای عمل می کند. در نشستن طولانی مدت، این وضعیت دردناک شده و منجر به ایجاد سندرم تایپیست یا سندرم عضله ذوزنقه ای (تراپزیوس) می گردد.

پوسچر نشستن با ساپورت (ورکی- رانی) (ایسیکوفمورال): تنه، به وسیله زواید استخوان نشیمن گاهی (توبریزیتی های ایسکیال) و بخش خلفی ران ها، خم می شود و با قرار دادن بازوها روی زانوها، ساپورت می گردد. قوس کمر صاف می شود. تنه با حداقل ساپورت عضلانی ثابت شده و فرد به راحتی خوابش می برد. در ایت پوسچر عضلات اطراف مهره ها نیز شل هستند. نیروهای برشی روی دیسک کمری- خاجی کاهش می یابد.

پوسچر نشستن با ساپورت (ورکی- خاجی) (ایسکیوساکرال): تنه به پشتی صندلی تکیه داده می شود و به وسیله زواید استخوان نشیمن گاهی (ایسکیال) ساپورت می گردد. بخش خلفی استخوان خاجی، دنبالچه و لگن به سمت عقب متمایل می شود. در این پوسچر انحنای کمری صاف شده، قوس سینه ای افزایش یافته و خواب امکان پذیر می گردد. اختلال تنفسی به دنبال خم شدن گردن، لغزندگی L5 را کاهش داده، عضلات خلفی شل شده و درد در بیماری اسپوندیلولیستزیس کاهش می یابد.

پوسچر طاقباز با صاف کردن اندام ها: پوسچر استراحت. عضله سوئز (پسواس) کشیده می شود. قوس کمری افزایش می یابد.

پوسچر طاقباز با خم کردن اندام های تحتانی: شل شدن عضله سوئز (پسواس)، تیلت خلفی لگن (متمایل شدن لگن به عقب). صاف شدن قوس کمری. شل شدن عضلات ستون فقرات و شکم.

پوسچر طاقباز با اندام های تحتانی نیمه خمیده همراه با بالا بردن مختصر سر و بخش فوقانی تنه: با طراحی صندلی های خاص امکان پذیر است. تأکید روی قوس سینه ای. صاف شدن کمر و گردن. خم کردن لگن. عضلات پسواس و پشت رانی (همسترینگ) شل هستند.

پوسچر خوابیدن روی یک پهلو: مهره ها انحنا پیدا می کنند. تحدب بخش سینه ای به سمت بالا. شل نبودن عضلات.در این پوسچر تنفس مشکل می شود.

پوسچر دمر: قوس کمری با تنفس افزایش می یابد. احشاء روی دیافراگم به سمت عقب کشیده می شوند. فشار زیاد برای چند ساعت، احتمال زخم را افزایش خواهد داد. در این پوسچر مقدار فشار روی دیسک بین مهره ای در وضعیت طاقباز به حداقل می رسد. آویزان کردن زانو از روی صندلی فشار دیسک را در حالت نشسته کاهش می دهد.